Tatum: "Ik word blij van samen spelen"

Tatum is een vrolijk meisje van 11 jaar. Ze heeft cerebrale parese. Haar linkerarm en -been functioneren minder. Ze kan wel lopen, maar voor lange afstanden, gebruikt ze een rolstoel. Ook heeft ze ADHD. En ze heeft een stoornis in haar emotieregulatie. “Tatum heeft moeite om haar emoties te begrijpen en ermee om te gaan, om kleine dingen kan ze al in paniek raken”, vertelt haar moeder Deborah.

Dankzij een aangepaste gamecontroller kan Tatum samen spelen met haar vriendinnen

Tatum aan het gamen op haar aangepaste controller

Geen vriendjes in de buurt

Vriendjes in de buurt heeft Tatum niet, want ze gaat naar een speciale school verder weg van huis. Deborah: "Tatum mist de aansluiting in de buurt. Haar broertje zit in het dorp op school, voor hem wordt er regelmatig aangebeld: ‘Komt Lennon naar buiten?’ Maar voor Tatum belt er nooit iemand aan. En dat terwijl ze niets liever wil dan samen spelen."

Samen gamen met haar vriendinnen

Dankzij een aangepaste controller kan Tatum doormiddel van knoppen die ze met haar voeten kan bedienen, gamen tegen haar vriendjes, vriendinnetjes en neefjes. "Die bellen haar nu: ‘Tatum kom je online?’", vertelt moeder Deborah.

Kleine dingen maken een groots verschil

“Het zijn kleine dingen die misschien onbelangrijk lijken, maar voor haar zijn ze zo belangrijk. Ze heeft een broertje die kan gamen, fietsen, skeeleren, schaatsen – en zij wordt er constant mee geconfronteerd dat ze het niet kan doen vanwege haar beperking. Steeds weer heeft ze die teleurstelling. Met deze aangepaste controller kan ze wel gewoon meedoen. Voor haar is dit dus een bijzondere en een levensveranderende ervaring.”

Helaas zijn er heel veel kinderen als Tatum die gewoon samen kunnen spelen, maar dat nog niet doen. Omdat ze niet weten dat het kan of omdat ze de weg nog niet kennen. Dat is een groot probleem.