Kirsty is niet te stoppen

Kirsty (12) loopt met gemak vijf kilometer hard en is niet op haar mondje gevallen. Ze heeft een bijzondere band met haar vader en een duidelijk doel voor ogen: later wil ze officier van justitie worden. Dat ze slechtziend is, staat haar daar niet bij in de weg. "Ik kwam altijd al op voor kinderen die gepest werden."

Een spannende geboorte

Kirsty’s geboorte was beladen voor haar vader, Kamran. Kamran heeft een erfelijke visuele aandoening: hij groeide op in een gezin waarin alleen zijn broer niet slechtziend was. Kirsty's oudere zus, Roanne, keek bij haar geboorte direct nieuwsgierig en oplettend de wereld in, tot zijn grote opluchting. Maar bij Kirsty liep het anders. Bij haar eerste ontmoeting met het daglicht kneep ze met haar oogjes. En Kamran wist meteen: mijn jongste dochter heeft het ook.

De bekende route

Kirsty heeft, net als haar vader, aniridie: een visuele beperking waarbij er geen iris is om de pupil te verwijden of te vernauwen. Voor Kirsty betekent het dat haar zicht vijf procent is. Ze is heel gevoelig voor licht en de beelden díe ze ziet zijn wazig. Als baby van twee weken zat ze al bij de oogspecialist in een Rotterdams ziekenhuis - daar was ze één van de jongste kinderen die er ooit behandeld werden. Omdat het meteen duidelijk was wat er met Kirsty aan de hand was, zetten de artsen in op begeleiding. Voor Kirsty was er vanalles geregeld waar zij en haar ouders gebruik van konden maken - een route die Kamran goed kende. Maar voor zijn dochter had hij iets anders in gedachten.

Meer mogelijkheden en kansen

Kamran's ouders voedden hem beschermd op - afgezonderd van de 'normale’ wereld. Kamran: “Ik wilde Kirsty meer mogelijkheden en kansen geven dan ik heb gehad. Toen ik opgroeide had ik er meer uit kunnen halen. Het was een andere tijdgeest en een andere maatschappij - ik zat in zo’n beschermde omgeving dat ik daar als kind weinig inspraak in had. Wij vonden het heel belangrijk om aan Kirsty mee te geven dat ze ook inspraak heeft.” Dus gingen hij en Wendy, Kirsty's moeder, in gesprek met de reguliere basisschool om de hoek - waar zus Roanne al op zat.

"Toen ik opgroeide had ik er meer uit kunnen halen. Wij vonden het heel belangrijk om aan Kirsty mee te geven dat ze ook inspraak heeft." - Kamran, vader van Kirsty

De juf wist niet wat haar overkwam

De schooldirecteur stond meteen open voor de pientere vierjarige Kirsty. Maar tegelijkertijd wist de juf van groep één, die haar in de klas kreeg, niet wat haar overkwam. “Op Kirsty's eerste dag schoot ze meteen vol," vertelt Kamran. "Ze had geen idee wat ze aan moest met de handicap.” Gelukkig bleken er in de praktijk simpele oplossingen te zijn om Kirsty mee te kunnen laten doen. Zo was samen spelen op het schoolplein in het begin ingewikkeld, omdat Kirsty haar klasgenootjes niet kon onderscheiden van de andere kinderen. “Dat voelde wel stom," zegt Kirsty daarover. "Maar toen hebben ze bedacht dat mijn klasgenoten hesjes aan kregen en toen wist ik wel waar ze waren.” Ook in de klas kreeg Kirsty hulpmiddelen zoals een lampje, een speciale laptop en een tafel die omhoog kon. Voor haar juf was het een opluchting om te zien wat er wél mogelijk was. Kirsty: "Tot in groep 8 heb ik een hele speciale band met deze juf gehad."

Kirsty koos ervoor om de middelbare school wel op het speciaal onderwijs te volgen. "Ik krijg snel hoofdpijn," zegt ze, "en de middelbare scholen hier in de buurt zijn heel druk.” Nu gaat ze dagelijks met de taxi in Zeist naar school. Het is een uur rijden, maar ze heeft het ervoor over. "We hebben kleine klassen en doen veel leuke dingen."

Sporten met kleine aanpassingen

Vanaf haar zesde sport Kirsty bij de plaatselijke atletiekvereniging, waar ze vooral gek is van hardlopen. Met hoogspringen en hordelopen heeft ze kleine aanpassingen nodig: “Een touw of grijze horden zie ik niet goed. Dan is het belangrijk om felle kleuren te gebruiken.” Ook met haar vader loopt Kirsty vaak hard – in de buurt of bij evenementen, ze rennen met een lintje tussen hen in. Binnenkort staat de Zeven Heuvelenloop op de agenda. "Dat is 's avonds in het donker, met allemaal lichtjes", straalt Kirsty. “Zo mooi!” 

Zelf de stad in

Onafhankelijkheid is alles voor Kirsty. Daarom heeft ze mobiliteitstraining in de stad en op grote stations. Zo kan ze bijvoorbeeld zelf in de schoolpauzes het centrum van Zeist in, met haar begeleidingsstok. “Als ik iets niet kan vinden vraag ik gewoon om hulp”, zegt ze. "Mensen willen me meestal graag helpen." Toch is toegankelijkheid nog lang niet altijd vanzelfsprekend. Zo was ze laatst met haar vader bij een concert in Ahoy. Fantastisch, maar voor ze hun plek hadden gevonden waren ze veel frustratie verder. Kamran had zich daarop verkeken: “Misschien hadden we naar de tribune moeten gaan voor mensen met een beperking, maar daar had ik gewoon niet aan gedacht. Ik dacht dat we onze weg wel zouden vinden.”

Kamran kijkt ontroerd naar zijn zelfstandige dochter. “Toen ik me realiseerde dat Kirsty dezelfde aandoening had als ik, gaf dat echt een mentale knauw - ook al had ik er natuurlijk altijd rekening mee gehouden. Bij haar geboorte dacht ik: we maken er het beste van. Maar als ik nu zie hoe Kirsty dingen zelf regelt, dat is fantastisch. Dan ben ik zó trots.”

"Als ik nu zie hoe Kirsty dingen zelf regelt, dat is fantastisch. Dan ben ik zó trots." - Kamran, vader van Kirsty

Opkomen voor rechtvaardigheid

Kirsty is niet bang om haar stem te laten horen. Ze zat al in de kinderraad van de gemeente Tiel. Als kinderambassadeur wil ze zich inzetten voor andere kinderen met een handicap. En de toekomst? Die heeft ze ook al uitgestippeld. “Later wil ik officier van justitie worden," zegt ze vastberaden. "Ik kwam vroeger op school ook altijd op voor kinderen die gepest werden. Ik ben al mijn hele leven bezig met rechtvaardigheid.”