Mijn dochter met Down werd door alle scholen geweigerd

Nesrin wilde haar dochter Yara (6) graag naar een gewone buurtschool laten gaan. Maar wegens haar downsyndroom was Yara nergens welkom. Een lange, frustrerende zoektocht volgde. Nu, twee jaar later, heeft ze eindelijk een plekje gevonden, met hulp van ons Steunpunt Onderwijs. Yara vindt het geweldig, vertelt Nesrin: “Elke ochtend zegt ze: ik wil naar school! Ook in het weekend en in de vakanties.”

Een echte doorzetter

Yara is een vrolijk en nieuwsgierig meisje. "Door haar downsyndroom is ze wat trager in haar ontwikkeling", legt Nesrin uit. “Maar ze is een doorzetter. Als ze iemand iets ziet doen dan wil ze het nadoen, en dan blijft ze proberen totdat het lukt. Dat was één van de redenen waarom ik wilde dat Yara naar een reguliere school zou gaan. Op speciaal onderwijs zitten veel kinderen met gedragsproblemen en Yara kopieert vaak het gedrag van anderen.”

Moeizame zoektocht

Toen Yara drie jaar was, schreef Nesrin haar in op de school in de buurt. Na de zomervakantie, als ze vier was, zou ze starten. Maar op het laatste moment kreeg ze te horen dat het toch niet door kon gaan. “Ze vonden zichzelf geen geschikte school voor Yara. Ze maakten zich zorgen dat ze omver gelopen zou worden. Dat was één dag voor de zomervakantie, dus na de vakantie had ze geen plek. Ik was er kapot van.” Een moeizame zoektocht volgde. De ene na de andere school gaf aan dat ze geen plek hadden voor een kind met Down. “Intussen waren we een jaar verder. Yara was bijna vijf en zat nog steeds op het kinderdagverblijf”, vertelt Nesrin. “Dat was een moeilijke tijd. Ik heb met zo veel scholen gepraat, met zo veel mensen gediscussieerd. Iedereen stuurde aan op speciaal onderwijs. Alle partijen wisten beter wat goed was voor Yara dan haar eigen moeder.”

Met open armen ontvangen

Toen kwam Nesrin via-via in contact met de medewerkers van het Steunpunt Onderwijs. Het Steunpunt helpt ouders in een dergelijke situatie. Zij belden met alle partijen en nieuwe moeizame gesprekken volgden. Totdat het Steunpunt sprak met de directrice van basisschool de Kraanvogel in Almere; zij hoefde niet lang na te denken, bij haar mocht Yara per direct beginnen. Nesrin herinnert zich nog goed het telefoontje van het Steunpunt. “Ik was heel blij, maar kon het nog niet echt geloven. Ik had toen al zo’n twaalf scholen bezocht en durfde niet te hopen dat het dit keer wel goed zou gaan. Maar zodra we kennis hadden gemaakt op de school, was de twijfel weg. Yara werd met open armen ontvangen en is meteen gestart.”

Yara zegt iedere ochtend: 'Ik wil naar school!'

Yara vindt het geweldig op school. “Ze was er zó aan toe. De laatste maanden op het kinderdagverblijf verliepen moeizaam. Ze wilde niet meer met die kleine kinderen spelen, ze werd prikkelbaar en had nergens zin meer in. Nu zegt ze iedere ochtend: ‘Ik wil naar school!’ Ook in het weekend of in de vakantie. En ze komt iedere middag blij thuis.” Na een paar weken school zag Nesrin al vooruitgang bij haar dochter. “Ze kan nu fietsen, wat wij haar al een jaar probeerden te leren. Haar woordenschat is enorm gegroeid, ze leert tellen en wordt steeds zelfstandiger. Dankzij extra begeleiding doet ze gewoon mee in het tempo van de andere kinderen uit haar klas.”

Speelafspraakje

Haar klasgenoten moesten eerst wel wennen. Ze begrepen niet waarom Yara sommige dingen nog niet kon. Toen heeft de juf uitgelegd dat Yara in haar hoofd iets jonger is dan de rest en dat ze soms wat hulp nodig heeft. "Sindsdien gaat het goed", vertelt Nesrin. “Als Yara ’s ochtends binnenkomt, rennen ze allemaal op haar af om haar te helpen. Ze staan in de rij om met haar te mogen spelen. Laatst is ze voor het eerst meegegaan met een klasgenoot voor een speelafspraakje thuis!”

Ze staan in de rij om met Yara te mogen spelen

Nesrin vertelt dat als ze niet in contact was gekomen met het Steunpunt Onderwijs dat Yara nu nog thuis zou zitten. “Of misschien had ik de strijd opgegeven en was ze naar het speciaal onderwijs gegaan. Want het was zo slopend.” Maar door Nesrins strijd is er wel iets veranderd in haar woonplaats. Aan alle scholen wordt nu gevraagd in elk geval één plek te maken voor een kind met Down. “Mijn zoektocht heeft dus ook iets opgeleverd voor andere kinderen. Gelukkig, want zo’n traject wens ik geen enkele ouder toe.”