In de speeltuin zeg ik: sorry Rosa, het gaat niet

Rosa is een vrolijk meisje van zeven jaar. Ze doet niets liever dan spelen met andere kinderen. Maar doordat de speeltuinen in haar buurt niet toegankelijk zijn voor haar rolstoel, speelt ze vaak thuis in haar eentje met haar poppen. “We willen heel graag een speeltuin in de buurt die aangepast is”, vertelt haar moeder Ingrid. “Zodat Rosa gewoon mee kan doen.”

Meerdere beperkingen

Rosa heeft een beperking, of eigenlijk meerdere. Ze heeft spina bifida, een open ruggetje. "Daardoor kan ze niet lopen en zit ze in een rolstoel. Net als veel kinderen met spina bifida heeft ze een waterhoofd; daarom heeft ze een drain in haar hoofd, een buisje dat het teveel aan vocht afvoert. En als het druk is kan ze snel overprikkeld raken. Maar bovenal is Rosa een vrolijk kind die veel lacht en graag knuffelt", vertelt Ingrid. “Ook al heeft ze je pas één keer gezien, als ze je mag dan wil ze je een knuffel geven.”

Weinig vriendjes in de buurt

Rosa wordt heel blij van spelen met andere kinderen. Ze speelt bijvoorbeeld graag vadertje en moedertje. Maar doordat ze naar een speciale school gaat, ver van huis, is het niet makkelijk om speelafspraakjes te maken. “Spontaan afspreken is er niet bij”, vertelt Ingrid. “Dat is anders dan bij haar grote zus Amber, die heeft vaak vriendjes over de vloer. Maar Rosa heeft weinig vriendjes in de buurt. Ik probeer het altijd positief te benaderen: ‘misschien kunnen we binnenkort wel een afspraak maken voor jou’. Maar als dat dan niet lukt, huilt ze tranen met tuiten.”

Ik vermijd speeltuinen, omdat ik Rosa er niet kan bieden wat ze eigenlijk zou willen

Het is dan ook een extra groot gemis dat ze niet in de speeltuin kan om met andere kinderen te spelen. Ingrid: “Er is hier echt niks voor kinderen in een rolstoel. Er zijn wel buurtspeeltuintjes maar die zijn met zand, daar komt ze met de rolstoel niet doorheen. Ze wil schommelen, van de glijbaan, op de wipkip, net als de andere kinderen. Ik moet haar dan overal op tillen. De keren dat ik haar op de glijbaan til, vindt ze het helemaal geweldig. Maar dat is voor mij hard werken; na drie keer is het wel klaar. Dan zeg ik sorry Rosa, het gaat niet. Daar wordt ze wel verdrietig van. Daarom vermijd ik de speeltuinen, omdat ik Rosa er niet kan bieden wat ze eigenlijk zou willen.”

Uren samen spelen

“We willen heel graag een speeltuin in de buurt die aangepast is”, vertelt Ingrid. “Met verharde paden, met een schommel of een carrousel waar de rolstoel in kan. Een speelhuisje waar ze met de rolstoel op of onder kan. Een zand- en watertafel op hoogte zodat ze erbij kan en met andere kinderen kan spelen. Dan kan ze úren spelen. Dan is ze net zo gelukkig als ieder ander kind. En dan kan ik even met een andere ouder kletsen.”

Gewoon kind zijn

“Ze zeggen wel eens: je komt in de rouw als je een kind met een handicap hebt. Dat is echt zo. Je moet afscheid nemen van het idee dat je een gezond kind hebt. Ik had moeite te accepteren dat Rosa anders was dan andere kinderen. Dan moest ik even slikken als ik een meisje zag van dezelfde leeftijd als Rosa, die wel kon rennen of lopen. Ik zou dat voor Rosa ook zo graag wensen, dat het wat gewoner is. Dat ze gewoon met andere kinderen kan spelen, gewoon kind kan zijn, binnen haar mogelijkheden. Dat is wat iedere ouder wil voor zijn kind.”