Meestal speel ik alleen met mijn knuffels

Sijtje is 11 woont samen met haar ouders in Spaarndam. Doordat ze veel te vroeg geboren is, heeft ze een ontwikkelingsachterstand. Door haar handicap kan ze sociaal en emotioneel niet meekomen met leeftijdsgenootjes. Net als elk meisje van 11 zou ze het liefst gezellig op pad gaan en kletsen met vriendinnetjes. Maar die vriendinnetjes heeft ze niet.

Alleen knuffels om mee te spelen

In het dorp waar Sijtje woont spelen alle kinderen met elkaar na schooltijd. Ze gaan samen naar de speeltuin of doen tikkertje op straat. Maar Sijtje speelt niet mee. Omdat ze Speciaal Onderwijs volgt op een school ver weg, mist Sijtje de aansluiting met kinderen in de buurt. Er is nooit een buurmeisje dat aanbelt om te vragen of Sijtje mag komen spelen. “Ik mis de gezelligheid, leuke meiden om mee af te spreken. Meestal speel ik alleen met mijn knuffels."

Veel clubjes maar geen vriendjes

Haar ouders proberen dit gemis op te vangen en zoeken constant naar manieren om Sijtje in contact te brengen met andere kinderen. Ze zit op zwemles, op paardrijles en gaat elke week naar de jeugdvereniging in het dorp. Allemaal plekken waar de meeste kinderen in een mum van tijd vriendjes maken. Maar bij Sijtje lukt dat niet, vertelt haar moeder Josselyn: “Het komt niet van de grond. Ze staat meestal alleen in een hoekje en wordt nooit uitgenodigd om te komen spelen, op een kinderfeestje of een logeerpartijtje. Het doet mij de meeste pijn dat ze nog nooit échte vriendjes heeft gemaakt.”

Kinderen samenbrengen

Het is Sijtjes grootste wens dat kinderen met en zonder handicap samen kunnen spelen. Dat wil ze voor zichzelf, voor de kinderen in haar klas en voor alle andere kinderen in Nederland. Daarom zit ze in de Kinderraad van het Gehandicapte Kind.  Een paar keer per jaar komt de Kinderraad samen om advies en tips te geven over ons werk.  

Waar we volgens Sijtje moeten beginnen? Bij de speeltuin! Want dat is waar je nieuwe vriendjes kunt maken en elkaar echt leert kennen. “Als alle kinderen samen kunnen spelen, dan kunnen we elkaar ook beter begrijpen. Wij kunnen leren van kinderen zonder handicap maar zij ook van ons!" 

Zorgen over de toekomst

Hoe de toekomst eruit zal zien voor Sijtje is erg onzeker. Voor Josselyn een moeilijk onderwerp: “Sijtje kwam als een cadeautje toen ik al 39 was. Dat maakt dat ik er vaak over nadenk hoe het moet als wij er straks niet meer zijn. Wat gebeurt er dan met Sijtje? Zal ze zelfstandig kunnen wonen? En vooral: kan ze een volwaardig en gelukkig leven opbouwen? Allemaal vragen waar ik echt verdriet van heb. Leven met Sijtje betekent ook dat ik al mijn eigen verwachtingen moet loslaten. Sijtje bewandelt haar eigen pad en wij mogen met haar meelopen. Op haar tempo, op haar manier. Daar probeer ik me aan vast te houden.”