Mijn zus wilde gewoon meedoen

Charles groeide als oudste van vier kinderen op in een dorp in Noord-Holland. Zijn enige zus, Dominique, had een fysieke beperking. Twee jaar geleden overleed ze onverwachts. Uit haar nalatenschap deden Charles en zijn vrouw Gesien een grote schenking aan Stichting het Gehandicapte Kind. Hiermee willen ze, uit naam van Dominique, bijdragen aan projecten die het leven van kinderen met een handicap fijner en plezieriger maken.

Charles: “Toen mijn zus Dominique geboren werd, was ik een kleuter. Dat ze een fysieke handicap had, dat was gewoon zo. Het was vanzelfsprekend. Mijn zus liep moeilijk. Ze had beugels en krukken en later kreeg ze een rolstoel. Dat Dominique het enige meisje en ook het enige kind met een handicap was in ons gezin, vonden mijn ouders geen reden om haar anders te behandelen. Ze moest net als mijn broers en ik helpen met klusjes in huis. Mijn broers en ik moesten bijvoorbeeld de tafel dekken en afwassen. Dominique kreeg taakjes die ze zittend aan tafel kon doen, zoals het zilver poetsen.

Met de rolstoel in de hoek

Dominique had veel zorg nodig. Mijn ouders waren altijd met haar in de weer: dan moest ze naar fysiotherapie of voor een behandeling naar het revalidatiecentrum. Toch wilde mijn ouders dat Dominique zo zelfstandig als mogelijk was. En dat ze zo normaal mogelijk opgroeide. Zo ging ze naar dezelfde buurtschool als mijn broers en ik. En op school was ze niet altijd het braafste meisje van de klas, hoor. Haar juf heeft Dominique eens in haar rolstoel in de hoek gezet toen ze teveel kletste. Toen haar juf dat verontschuldigend aan mijn moeder vertelde, was mijn moeder allesbehalve boos. Ze vond het goed dat haar dochter hetzelfde behandeld werd als haar klasgenoten.

Doorzettingsvermogen

Dat mijn ouders het belangrijk vonden dat Dominique zelfstandig leerde zijn, heeft in haar volwassen leven zijn vruchten afgeworpen. Ze kon op een gegeven moment zelfstandig wonen in een aangepaste woning in het dorp waar we opgroeiden. Ze hoefde niet te werken, want ze had zich volledig kunnen laten afkeuren. Dit idee maakte haar ontzettend verdrietig. Ze wilde juist zelf geld verdienen, onder de mensen zijn en dingen meemaken. Ze werkte jaren bij een uitgeverij en op de administratie van een kledingwinkel, waar ze zich gezien en gewaardeerd voelde. Met haar aangepaste auto croste ze van huis naar haar werk. Die auto gaf haar ook de vrijheid om op bezoek te gaan bij vrienden en uitstapjes te maken. Ook schreef mijn zus een boek met de titel: 'Je moet wel willen. Als minder-valide midden in het leven'. Voor dit boek interviewde ze verschillende mensen met een handicap, over waar zij tegenaan liepen. Wat ik bewonderde aan Dominique was haar doorzettingsvermogen. Ze kon ook koppig en eigenwijs zijn. Dat was wel eens lastig, maar het was tegelijkertijd haar kracht.

Iets goeds terugdoen

Dominique overleed op 59-jarige leeftijd plotseling aan een hartstilstand. Ze had geen partner of kinderen. Uit Dominiques nalatenschap deden mijn vrouw Gesien en ik een gift aan Stichting het Gehandicapte Kind. De maatschappij heeft er veel aan bijgedragen dat Dominique, ondanks haar handicap, een goed leven kon leiden. Ook heeft Dominique, door haar opvoeding en middelen van onze ouders, de kans gekregen om mee te doen. Dat is niet voor alle kinderen met een handicap weggelegd. Met de gift uit haar nalatenschap willen we iets goeds terugdoen. Met mooie projecten als Samen Dansen en Changing Places Toiletten kunnen ook kinderen met een handicap meedoen aan de leuke dingen in het leven en worden ze niet buitengesloten. Dat is precies wat Dominique zo belangrijk vond: gewoon meedoen.”

Persoonlijk contact?

Wilt u meer weten over het doen van een (grote) gift of nalaten aan Stichting het Gehandicapte Kind? Wij gaan graag met u in gesprek. Neemt u gerust, geheel vrijblijvend, contact op met onze relatiemanager voor bijzondere giften:

Christelle Bouman
Relatiemanager
Bijzondere Giften
020-6791200 
Mail Christelle