Yunqi probeert álles wat op haar pad komt

Yunqi is elf, woont in Amsterdam, speelt piano, sport zich suf én is kinderambassadeur van Stichting het Gehandicapte Kind. Oh ja, en ze heeft Tethered Cord – een aandoening waardoor haar lijf niet altijd doet wat zij wil. Maar dat houdt Yunqi niet tegen. Integendeel!

Een bijzondere start

Yunqi's verhaal begint niet in een ziekenhuis in de polder, maar bij een tempel in China. Daar werd ze als peuter gevonden. Ze was ongeveer drie jaar oud toen ze werd geadopteerd door haar Nederlandse ouders, René en Bertina. “We kregen een foto van een meisje in een ballerina-jurk met een ondeugende blik in haar ogen, alsof ze zei: ik kan de hele wereld aan,” vertelt haar moeder Bertina. En dat bleek geen loze belofte.

"Toen we haar foto zagen, waren we direct verliefd" - moeder Bertina

Meer dan een klompvoetje

Eenmaal in Nederland bleek dat er meer aan de hand was dan het klompvoetje waar Bertina en René van wisten.  Yunqi at nauwelijks, werd maar niet zindelijk en groeide langzaam. Na een MRI kwam de diagnose: Tethered Cord (TC). Kort gezegd: haar ruggenmerg zit vast, waardoor signalen van haar hersenen niet goed aankomen bij haar benen, blaas en darmen.

Voor haar moeder was de diagnose een opluchting: “Nu werd eindelijk duidelijk waarom Yunqi zo weinig at. Haar buikje zat eigenlijk altijd vol – er gingen kleine hoeveelheden in en dan kwamen er ook weer kleine beetjes uit.” Ze begonnen direct met darmspoelen en katheteriseren. Dat werkte: met Yunqi's eetlust zat het vanaf dat moment wel goed.

Kijken naar wat wél kan

Met de diagnose begon ook het medische circus. Opereren wilden de artsen liever niet, zolang Yunqi goed kon functioneren. Maar daardoor werden gipsbehandelingen, darmspoelen, katheteriseren, spalken dragen en ziekenhuisbezoeken onderdeel van het dagelijks leven van het gezin. Yunqi liet het haar leven niet bepalen: vanaf het eerste moment speelde ze met buurtvriendjes, vond ze haar plek op de kinderopvang en leerde supersnel haar nieuwe taal. “Binnen drie maanden babbelde ze al volop Nederlands,” zegt haar moeder trots.

Op haar vierde werd Yunqi met open armen ontvangen op basisschool de Nautilus vlakbij huis, ook al was ze niet zindelijk. De directrice verschoonde haar als het nodig was, en later kwam de thuiszorg driemaal daags langs om te helpen bij het katheteriseren. Inmiddels doet Yunqi dat zelf. Ze heeft een wekkertje, gebruikt de wc van de juffen en mocht het misgaan, dan staat er een koffer klaar met schone kleding. “De school staat erg open voor inclusie,” zegt Bertina. “En het is een positieve cirkel - als je op een gewone school begint, groei je op als onderdeel van de groep.”

"Als je op een gewone school begint, groei je op als onderdeel van de groep" - moeder Bertina

Begrip van de omgeving

Yunqi laat zien hoe belangrijk het is dat je omgeving je begrijpt. Toen ze niet mee kon doen met buitenspelen op school, schafte die een driewieler aan. Als ze moeite had met klimmen op het klimrek, hielpen haar vriendinnen haar. Ze is altijd open over haar situatie. “Vanaf het begin vertelde ze over het katheteriseren,” zegt haar moeder. “Dat helpt, zeker op haar school waar ieder kind een andere achtergrond heeft - anders zijn is er normaal.” Toch voelt Yunqi zich soms alleen. “Ik ben de enige met een handicap,” zegt ze. “Dat vind ik wel jammer".

Ja, emotioneel is het af en toe zwaar. “Soms vraag ik me af waarom ik dit heb,” vertelt ze. “Dan word ik verdrietig.” Maar meestal is Yunqi gewoon bezig met wat wél lukt. “Ziekenhuizen zijn ook wel leuk, want dan mis ik een stukje school,” grapt ze.

Grenzen verleggen

Artsen zeiden ooit dat skiën voor Yunqi geen optie was. Maar inmiddels skiet ze in volle vaart van de rode piste. “Je weet pas of je iets kunt als je het probeert,” zegt ze. En dat is precies hoe haar ouders erin staan. “We gaan niet tegen dokters in,” zegt haar moeder. “Maar als Yunqi iets wil proberen, dan doen we dat.”

Kortom: Yunqi laat zich niet tegenhouden. Ze speelt piano, doet aan para-atletiek, en haalde al haar zwemdiploma’s. Ze zit op rolstoeltennis, speelt in musicals én denkt na over haar toekomst. “Als ik VWO haal, wil ik volgend jaar naar het Amsterdams Lyceum,” zegt ze. “En anders naar het Spinoza Lyceum."

"Je weet pas of je iets kunt, als je het probeert" - Yunqi

Een stem voor duizenden kinderen

Yunqi’s beperking is een deel van haar leven, maar niet haar identiteit. Ze is sporter, muzikant, leerling, dochter en vriendin. En nu is ze ook een stem voor duizenden kinderen die dagelijks tegen drempels aanlopen. Ze wil iets betekenen. “Ik wil vertellen hoe het is om een beperking te hebben. En dat je als kind met een handicap ook gewoon lol en vrienden verdient, net als iedereen.” Aan één ding ergert Yunqi zich, en dat is niet haar handicap. “Ik vind het erger als mensen mijn naam verkeerd spellen.”