Ik ben ook een atletiekmeisje!

Fleur (11) heeft een verstandelijke beperking, autisme en is hypermobiel. Vaak ging ze mee om haar broertje weg te brengen naar de atletiekvereniging, waar bijna haar hele familie sport. Dat vond ze reuze interessant. Maar ja, hardlopen, dat kon ze niet. Tot ze kennis maakte met Frame Running (voorheen RaceRunning). Nu hoort ze ook bij de club.

Verstandelijke en motorische handicap

Fleur is een vrolijk meisje, ze maakt graag grapjes en danst het liefst altijd en overal. Ze is heel open naar andere mensen. “Op de fiets zwaait ze naar iedereen, maakt niet uit wie”, vertelt haar moeder Mirjam. “Ze is supernieuwsgierig. In de trein vraagt ze aan alle mensen hoe ze heten.”

Toen Fleur een paar maanden oud was, kreeg Mirjam het gevoel dat er iets niet klopte. “Ze ging niet kruipen, was heel laat met omrollen; van die piketpaaltjes die voor een gewone baby heel normaal zijn.” Van de kinderarts hoorden ze dat Fleur een motorische handicap had. Nog wat onderzoeken later bleek dat een ‘algehele ontwikkelingsachterstand’ te zijn. Mirjam: “Dat kwam erop neer dat ze voor de rest van haar leven een verstandelijke beperking zou hebben. Daar is nog de diagnose autisme aan toegevoegd. En ze is hypermobiel waardoor ze motorische problemen heeft. Ze heeft moeite met gewoon lopen en ze zwalkt alle kanten op.”

Verbinding door sport

Fleur komt uit een sportieve familie. Haar broertje Mees, haar vader, haar tante en haar nichtjes sporten allemaal bij dezelfde atletiekvereniging; AV Triathlon in Amersfoort. “Allemaal vinden we de verbinding door sport belangrijk; op de vereniging voel je dat je ergens bij hoort en onderdeel bent van de club. En we vinden het belangrijk dat je gezond en fit bent. Maar voor Fleur is dat lastig door haar motorische beperking”, vertelt Mirjam.

Gevoel van vrijheid dankzij Frame Running

Fleur ging altijd mee om Mees weg te brengen naar de atletiekvereniging, dat vond ze heel interessant. Maar ja, hardlopen, dat kon ze niet. “Tot Mees een jaar geleden ontdekte dat de vereniging ook Frame Running aanbood”, vertelt Mirjam. Dat is een vorm van atletiek waarbij sporters met een motorische handicap rennen met hulp van een soort driewiel-loopfiets (het runningframe). “Toen Fleur de framerunners zag zei ze: ‘dat wil ik ook’. En ze mocht het proberen. Ze duwde haar knuffel in mijn handen en zei: ‘Hier, mama vasthouden, ik meedoen’.”

Mama, ik meedoen!

Mirjam zag meteen dat Fleur het helemaal te gek vond. “Ze stapte op de runningframe en ging meteen ervandoor. Het gevoel van vrijheid dat ze heeft; dat ze heel hard kan, wat normaal niet lukt omdat haar benen niet meewerken. Ze kwam van de runningframe af en zei: ‘maandag weer?’ We zijn meteen doorgegaan.”

Trots om bij de club te horen

Fleur traint nu zo’n twee keer per week. Ze wordt er sterker door, ziet Mirjam. En ze is heel trots dat ze nu bij de club hoort van haar broertje en haar nichtjes. Mirjam: “Ze wil zo graag meedoen met die meiden, hetzelfde zijn als zij, en nu zit ze op dezelfde vereniging. Thuis staat ze in haar outfit voor de spiegel: ‘Ik ben ook een atletiekmeisje!’ Dat is zo waardevol. En wij zijn megatrots dat ze nu ook mee sport. Als ouders vinden we het belangrijk dat ons kind deel uitmaakt van de samenleving. Dat heeft ze gemist.”

Broertje Mees zijn hoogtepunt: Dat Fleur bij de club is gekomen

Ook Mees vindt het geweldig. “Op zijn verjaardag vroeg ik hem wat hij het leukste vond van afgelopen jaar. Dat was dat Fleur bij de club is gekomen. Dat hij juist dat eruit pikt, van alle dingen die in het jaar gebeurd zijn, dat raakt mij als ouder heel erg.”

Een beperking maakt niet meer uit

Op de atletiekvereniging hoort Fleur er helemaal bij. Dat is ook waar de club voor staat, vertelt Mirjam: “Winnen staat niet bovenaan, dat iedereen mee kan doen is belangrijk. Het is mooi dat kinderen met en zonder handicap hier samen komen, elkaar tegenkomen. Tijdens de wedstrijden staan al die kinderen elkaar aan te moedigen. En ook bij het pannenkoeken eten aan het eind van het seizoen doen de framerunners gewoon mee. Het plezier dat je met elkaar deelt, en dat het niet meer uitmaakt dat je een beperking hebt, dat is heel fijn om mee te maken.”