Jayden heeft geen vriendjes om mee te spelen

Jayden voelt zich vaak eenzaam. Door zijn handicap wordt hij vaak afgewezen door de kinderen in de buurt. “Elke keer als ik met Jayden ga wandelen, probeer ik weer een route te bedenken om die speelplekken te ontwijken”, vertelt zijn moeder Samantha. “Omdat ik zie dat het hem verdriet doet dat hij niet mee kan spelen.”

Nagestaard en genegeerd

Jayden heeft cerebrale parese, een hersenbeschadiging. Hierdoor kan hij zijn benen niet goed gebruiken en heeft hij altijd een rolstoel nodig. Ook heeft hij een verstandelijke achterstand. Op straat wordt Jayden vaak nagestaard, mensen wijzen naar hem of negeren hem compleet. Samantha: “Ik denk niet dat mensen met opzet zo hard tegen hem zijn, waarschijnlijk is het gewoon onwetendheid. Maar het doet wel ontzettend veel pijn.”

Nooit uitgenodigd om te komen spelen

Zoals elke ouder wil Samantha niks liever dan dat haar kind gelukkig en zorgeloos opgroeit met veel vriendjes om zich heen. Maar doordat Jayden naar een school voor speciaal onderwijs gaat, ver van huis, wonen de kinderen in zijn klas allemaal ver bij hem vandaan. Hierdoor wordt hij nooit uitgenodigd om te komen spelen. Ook lukt het niet om andere kinderen bij hem te laten spelen.

Na 5 minuten zit Jayden weer alleen

Jayden wil ook graag spelen met kinderen uit de buurt. “We wonen in een buurt waar heel veel kinderen wonen. Hij probeert contact met hen te maken,” vertelt Samantha, “maar wordt keer op keer afgewezen. Kinderen die hij weleens tegenkomt in de buurt, hebben weinig geduld met hem of vinden hem raar. Soms mag hij heel even meespelen maar als ze merken dat hij langzamer is of hulp nodig heeft, dan haken ze af. Dan zit hij na 5 minuten toch weer helemaal alleen. En dat hakt erin.”

Speeltuinen ontwijken

Dat de speeltuin slecht toegankelijk is voor kinderen als Jayden, helpt ook niet mee. Het liefst gaat hij 20 keer achter elkaar van de glijbaan maar door zijn handicap is het onmogelijk om zelf de trap op te klimmen. Zijn moeder moet hem elke keer omhoog tillen. Fysiek is dat voor haar zwaar. “Vlakbij ons huis zijn meerdere speeltuinen en een voetbalveld. Elke keer als ik met Jayden ga wandelen, probeer ik weer een route te bedenken om die speelplekken te ontwijken. Omdat ik zie dat het hem verdriet doet dat hij niet mee kan doen.”

Schuldgevoel

Door zijn handicap is Jayden snel moe. Ook dat maakt het moeilijk om de dingen te doen die andere kinderen ook doen. Hij zou niets liever willen dan naar het zwembad, naar de speeltuin of een logeerpartijtje met vriendjes. Maar vanwege de fysieke inspanning die elke uitstap met Jayden kost, vermijdt zijn moeder bijna alle activiteiten die ze zo graag met hem zou willen ondernemen. ”Wij zitten bijna elke dag alleen maar thuis omdat alles een enorme inspanning kost. Als ik vergelijk wat andere kinderen van zijn leeftijd allemaal doen en wat Jayden doet, dan voel ik me ontzettend schuldig naar hem toe.

Op Frame Running hoort Jayden erbij

Om te voorkomen dat Jayden helemaal in een isolement zou raken, ging zijn moeder op zoek naar een oplossing. Een plek waar Jayden zich thuis voelt en contact kan maken met andere kinderen. Sinds vorig jaar heeft ze die gevonden ze in de vorm van Frame Running (voorheen RaceRunning) bij de plaatselijke atletiekverenging. Vanaf de allereerste proefles was Jayden verkocht en inmiddels kijkt hij iedere week uit naar het moment dat hij op de startbaan staat. Dit is de plek waar Jayden voor het eerst het gevoel heeft dat hij er ook helemaal bij hoort. Hij is de jongste van de club en wordt door iedereen met liefde opgevangen. Hoewel het framerunnen hem ontzettend veel energie kost en hij elke keer bekaf is na de training, wil Jayden de avonden op de club absoluut niet missen!