Kick blijft verrassen

Dat Kick op zijn twaalfde op een podium zou staan en voor tweehonderd mensen zijn verhaal zou doen, hadden zijn ouders nooit durven dromen. Toen hij klein was, was het nog maar de vraag of Kick ooit zou leren praten. Maar: hij praat. En hoe!

De eerste signalen

Toen Kick geboren werd, vielen twee dingen op. Hij had een prachtige bos rood haar. En hij had een vreemde bobbel in zijn nek. Verder was Kick een gezonde baby, dus zijn trotse ouders René en Antoinette namen hem mee naar huis. Maar bij een check op het consultatiebureau werden ze vanwege die bobbel tóch naar de oncologie-afdeling in het ziekenhuis doorverwezen. “Dat was schrikken”, zegt René, “maar daar werd direct duidelijk dat het een goedaardige tumor was die vanzelf zou verdwijnen. Dat zou een paar jaar kunnen duren.”

Het gezin pakte hun drukke leven weer op. Maar na een half jaar begon het Antoinette op te vallen dat Kick wel erg passief, stil en slap was. “Als ik hem kietelde kreeg ik geen enkele reactie", zegt ze. De zorgen van Antoinette waren aanleiding voor de kinderarts om Kick uitgebreid te onderzoeken. Een paar dagen later belde de arts. "Hij zei dat we er rekening mee moesten houden dat Kick zich niet erg zou gaan ontwikkelen,” zegt Antoinette. “Het was in die periode alsof we in een film zaten,” vult René aan. “Zo onwerkelijk: overkomt ons dit echt?”

"De arts zei dat we er rekening mee moesten houden dat Kick zich niet erg zou gaan ontwikkelen" - Antoinette, moeder van Kick

Een onzekere diagnose

Een diagnose bleef lange tijd uit: wat er precies met Kick aan de hand was konden de artsen niet vaststellen. Uiteindelijk namen ze Cerebrale Parese als uitgangspunt. Het zou kunnen dat Antoinette ongemerkt een virus had opgelopen tijdens haar zwangerschap. Dat zou de tumor in zijn nek veroorzaakt kunnen hebben, die op zijn beurt de ontwikkeling van de hersenen van Kick in de weg heeft gezeten. Maar zeker weten, zullen ze het nooit.

Op de rem

Ondertussen kreeg Kick drie keer per week fysiotherapie en begon er iets te veranderen. Hij begon te reageren en geluiden te maken. Maar tegelijkertijd nam ook de druk op het gezin toe. Antoinette en René hadden in die tijd vier horecazaken en waren bezig met een vijfde. César, Kick's drie jaar oudere broer, ging inmiddels naar school. Het was een non-stop race: van ziekenhuis naar school naar restaurant naar huis – ze waren constant aan het rennen. Antoinette: “Op een gegeven moment zat ik in de auto op de snelweg en wist ik echt even niet meer of ik nou voor de zaak onderweg was of voor mijn kinderen.” De druk eiste zijn tol: René kwam thuis te zitten met een burn-out. De rem moest erop. René: “Het was een reality-check: we konden zo niet langer doorgaan.”

Kleine stapjes, grote veranderingen

Twee restaurants werden afgestoten en de rust keerde terug. Toen Kick op zijn tweede naar revalidatiecentrum Heliomare kon, begon alles op zijn plek te vallen. Antoinette: "Heliomare was een warm bad. De aandacht en zorg die ze voor Kick hadden was fantastisch. En Kick begon te veranderen.” Door intensieve begeleiding, zowel op school als thuis, ging Kick steeds meer reageren op zijn omgeving. Hij kreeg spalken, een rolstoel en een spraakcomputer,. Daardoor kon hij zich uiten en laten weten wat hij wilde. Al was de enige die hem écht altijd begreep zijn broer César. René: “César was zijn tolk. Als wij niet wisten wat Kick bedoelde schakelden we César in. Die wist zijn geluiden perfect te vertalen.”

"Zijn broer César wist altijd precies wat Kick bedoelde" - René, vader van Kick

Door niet te veel verwachtingen te hebben, was elke vooruitgang een cadeautje. “Onderweg naar vakantie in 2024 liep Kick ineens los – met spalken – door het tankstation. We keken elkaar met open mond aan: wat gebeurt hier?” zegt René. En zo bleek Kick ook tegen alle voorspellingen in, en met behulp van zijn spraakcomputer, te gaan praten.

Vriendjes in de buurt

Kick heeft het altijd heel fijn gehad op zijn school. Maar toch begon het een paar jaar geleden te kriebelen. Kick gaf aan dat hij ook met kinderen zonder beperking wilde omgaan, hij wilde net als zijn broer vriendjes in de buurt hebben. De plaatselijke basisschool ontving hem met open armen en deed direct aanpassingen: een beugel op de wc en aangepaste drempels. En Kick werd door de ouders en klasgenootjes heel lief opgevangen. Maar uiteindelijk bleef het toch bij een paar keer afspreken, de echte vriendschappen bleven uit. Kick besloot toen voor zichzelf dat hij zich prettiger voelde op Heliomare. “Hij heeft het wel geprobeerd, en dat geeft hem rust", zegt Antoinette.

De weg vrijmaken voor kinderen met een handicap

Het is Kick zijn droom om acteur te worden. Hij heeft vijf jaar op toneelles gezeten en zou het liefst een musicalster zijn. Met het kinderambassadeurschap voor Stichting het Gehandicapte Kind wil hij de weg vrijmaken voor kinderen zoals hij. “Waarom zou ik niet kunnen wat andere kinderen wel kunnen? Ik heb wel een handicap, maar dat hoort toch ook gewoon bij het leven?” zegt hij zelf.

"Een handicap hoort ook gewoon bij het leven" - Kick

En zo werd Kick – de jongen van wie ooit werd gezegd dat hij misschien nooit zou praten – het gezicht van een toekomst waarin álle kinderen meetellen. Met zijn humor, lef en openheid laat hij zien dat een beperking geen belemmering hoeft te zijn om groots te dromen. Of het nou op een podium is, of gewoon in het dagelijks leven: Kick maakt ruimte. Voor zichzelf, en voor alle kinderen die net als hij gewoon willen meedoen.