Tess wilt gewoon meedoen: "Dat is mijn grootste wens"

Voor Tess is er geen plek op de sportclub. Daarom schreef ze dit verhaal.

Ik zit aan de kant, alleen

Ik ben Tess en ik ben 9 jaar. Elke week ga ik met mijn kleine broertje mee naar de atletiekbaan. Hij rent daar met andere kinderen. Ze lachen en hebben lol. Maar ik zit aan de kant, alleen. Ik wil zó graag meedoen. Rennen, lachen, vriendinnetjes maken. Maar dat is best moeilijk voor mij.

Ik heb namelijk een handicap. Toen ik geboren werd, kregen mijn hersenen te weinig zuurstof. Daardoor doen mijn benen niet altijd wat ik wil. Dat ik dat heb, vind ik niet zo erg. Maar ik vind het wel heel stom dat ik niet mee kan doen met de andere kinderen.

Er is iets waardoor ik wél mee kan doen: een runningframe. Dat is een soort fiets zonder trappers waar je mee kunt rennen. Het zou zó vet zijn als de atletiekclub zo’n frame heeft. En trainers die weten hoe ze mij kunnen helpen. Dan kan ik echt meedoen!

Maar de club heeft geen running frame. En ze weten ook niet hoe ze kinderen zoals ik kunnen laten meedoen. Mijn moeder zegt dat er te weinig sportplekken zijn voor kinderen met een handicap. En dat er vaak geen geld is voor extra spullen of begeleiding. Dat vind ik heel oneerlijk.

Wil je misschien meehelpen? Als jij iets doneert, kunnen clubs kinderen zoals ik wél laten meedoen. Dan kunnen wij ook rennen, lachen en vriendjes maken. Dan hoor ik er ook bij. Dat is mijn grootste wens.

Liefs, Tess