Turan baant zijn eigen pad

Turan (11) heeft zijn eigen Gravitrax YouTube-kanaal: hij bouwt de spectaculairste knikkerbanen en maakt daar online video's van. Maar ook in het gewone leven timmert hij enthousiast aan de weg. Hij wordt steeds zelfstandiger - soms tot bezorgdheid van zijn moeder. "Jarenlang was de afstand tussen ons anderhalve meter," zegt Cassy. "En nu moet ik hem leren loslaten. Dat is eng."

Een turbulente start

Turan werd geboren als een gezonde baby, maar al snel sloeg het noodlot toe. Na een week kreeg hij een hersenvliesontsteking, en toen hij tien maanden oud was kwam daar een hersenstamontsteking én een ontsteking aan de basale ganglia bovenop. Maanden lag Turan op de intensive care, aan de beademing. Zijn zicht, gehoor, motoriek en slikfunctie werden ernstig aangetast door de ontstekingen. Artsen zeiden dat hij zich niet meer verder zou ontwikkelen. Zijn moeder Cassy stond er grotendeels alleen voor en besloot zich volledig op Turans zorg en dochter Leyla te richten.

“Ik werd verpleegkundige, logopedist en fysiotherapeut in één,” vertelt Cassy. “Mijn missie werd: eruit halen wat erin zit.” En dat deed ze. Met hulp van betrokken zorgprofessionals begon Turan langzaam vooruitgang te boeken.

"Mijn missie werd: alles eruit halen wat erin zit" - Cassy, moeder Turan

Kleine stapjes, grote ontwikkelingen

Turan begon geluidjes te maken en leerde stukje bij beetje slikken en bewegen. Ondertussen bleef zijn moeder zoeken naar mogelijkheden. Ze schakelde hulp in van professionals door het hele land. Specialisten stelden vast dat Turan nooit zelf zou leren eten, maar Cassy gaf niet op. “Hij heeft nog een heel leven voor zich,” dacht ze. “Als het niet lukt, lukt het niet – maar we proberen het.”

Dag en nacht was Cassy bezig met de ontwikkeling van Turan. Na elke stap vooruit volgde weer een terugslag, maar toch bleek Turan steeds meer te kunnen. Toen hij het praten eenmaal ontdekt had was er geen houden meer aan: in zijn rijstoeltje reed hij door het hele huis om spullen aan te wijzen en te benoemen. En ook lopen bleek met veel oefening te lukken.

Met zijn optimistische blik en doorzettingsvermogen heeft Turan veel bereikt. Maar eten blijft lastig: Turan moet bijna alles vloeibaar eten. Behalve marsepeingebakjes - daarvan smelt de buitenkant op zijn tong. Genieten is dat!

Zijn wereld wordt groter

Nu Turan elf is, breidt zijn wereld zich steeds verder uit. Hij gaat naar school, op een uur rijden, waar hij goede vrienden heeft. Sinds kort speelt hij ook veel met de vriendengroep van zijn buurjongen Twan. Daarmee doet hij belletje-lel of ze bouwen indrukwekkende hutten. En voor zijn elfde verjaardag gaf hij zijn eerste kinderfeestje: een Harry Potter escape room. Zeven klasgenootjes waren uitgenodigd, het was een groot feest.

Turan mag nu alleen naar de speeltuin met zijn telefoon. Hij regelt zelf afspraken en gaat op bezoek bij vriendjes. Dat is mooi, maar ook spannend. “Mijn afstand met Turan was zes jaar lang anderhalve meter - door alle slangetjes,” zegt Cassy. “Nu moet ik leren loslaten.”

Omgaan met tegenslag

Maar ondertussen blijven de complicaties rondom zijn gezondheid zich opstapelen. Turan blijkt allergisch te zijn voor alles wat los en vast zit. En onlangs kreeg hij slechte bloeduitslagen na een bloedtest. Sommige behandelingen doen veel pijn. Telkens opnieuw moet Turan omgaan met tegenslag, en soms is dat moeilijk. Als hij terugdenkt aan een pijnlijke behandeling wordt hij verdrietig. "Ik wil gewoon hetzelfde kunnen als kinderen zonder beperking", zegt Turan stilletjes. "Ik vind het niet leuk dat ik zo vaak ziek en moe ben en pijn heb."

"Ik wil gewoon hetzelfde kunnen als kinderen zonder beperking" - Turan

Door zijn handicap heeft Turan altijd extra begeleiding nodig. Dat maakt naar school gaan, sporten en spelen niet vanzelfsprekend. Het afgelopen seizoen voetbalde Turan bij het G-team van AZ, maar helaas houdt dat dit seizoen op. Hij maakt plaats voor andere kinderen met een handicap. Wat hij het liefst zou willen? Gewoon sporten in zijn eigen buurt.

Iedereen dezelfde kansen

Als kinderambassadeur wil Turan dat kinderen met een beperking kunnen meedoen met sporten en spelen. “Kinderen met een handicap willen ook gewoon sporten,” zegt hij. "Ik wil dat iedereen dezelfde kansen krijgt." Turan sprak al voor grote groepen, opende een lokale tandartspraktijk en liep een ererondje in het AZ-stadion tijdens de Bijzondere Eredivisie. "Toen heb ik de doelpaal even aangeraakt", straalt hij, "dat vond ik het mooiste moment".

Een toekomst vol mogelijkheden

De weg naar zelfstandigheid is niet vanzelfsprekend. Turan heeft een driewielfiets, eet via een sonde als hij ziek is, en heeft bijna altijd toezicht nodig. Maar hij groeit. Hij leert, probeert, en zet door. Zijn moeder blijft hem stimuleren, ook al is de toekomst onzeker. “Alles wat voor anderen gewoon is, is dat voor Turan niet,” zegt Cassy. “Maar hij leert het wel.”

Turan zelf is positief. “Ik geef nooit op,” zegt hij. En dat is precies wat hem zo bijzonder maakt.