We zagen Hannah steeds lustelozer worden

Wat doe je als ouder als je kind niet mee kan doen met andere kinderen? Als je het steeds lustelozer ziet worden, geen plezier of grapjes meer ziet maken? Diana zag het gebeuren met haar dochtertje Hannah (13), die autisme en een bindweefselstoornis heeft. ‘We voelden ons machteloos, terwijl Hannah zich steeds verder terugtrok in zichzelf.’ Totdat ze een sport ontdekten waaraan Hannah wél mee kon doen. 

Altijd een strijd

‘Hannah heeft een moeilijke tijd achter de rug,’ vertelt Diana. ‘Andere kinderen deden aan sport, deden mee aan wedstrijden. Door haar handicap was dat voor haar nooit weggelegd. Sponsorloop, Scouting, de toneelclub, ze heeft het geprobeerd maar het ging allemaal niet. Het was elke keer een strijd. Ze wilde zo graag meedoen, erbij horen, maar het lukte niet. Ze kreeg driftbuien en trok zich steeds meer terug in zichzelf.’ 

De hele dag op bed

Hannah voelde dat ze anders was dan andere kinderen, dat ze minder kon. Dat was moeilijk voor haar, maar ook voor haar ouders. ‘Je wilt dat je kind gelukkig is. Teleurstellingen horen bij het leven, maar wij moesten elke keer weer terug in onze verwachtingen. We zagen Hannah steeds lustelozer worden, ze maakte geen plezier of grapjes meer. Ze had geen energie meer om eropuit te gaan, geen lust om iets af te spreken; ze had nauwelijks contact met andere kinderen. Ze wilde het liefst de hele dag alleen op bed blijven liggen.’

In contact met Frame Running

‘Als ouders wisten we niet goed wat we moesten doen. Moesten we haar eruit halen en activeren, of moesten we juist luisteren naar haar vermoeidheid en haar rust geven?’ In die tijd kwam Diana in contact met Frame Running (voorheen RaceRunning). ‘Ik kwam de trainster, Kirsten, tegen op school. Zij hoorde het verhaal van Hannah en liet me foto’s en filmpjes zien van Frame Running. Dat is hardlopen met een soort driewielloopfiets als hulpmiddel. Ze vroeg of dat iets voor Hannah zou zijn.’

Als een speer ervandoor

‘Hannah wilde het wel proberen. En toen ze haar eerste rondjes rende zag ik direct dat ze het geweldig vond. Ze ging er als een speer vandoor. Rennen was voor haar altijd lastig en nu kon ze het! We zijn meteen naar de winkel gegaan om een fietsbroek en een helm te kopen. Een week later deed ze al mee aan een demonstratiewedstijd. Sindsdien vertelt ze aan iedereen die het weten wil: “Weet je op welke sport ik zit? Ik zit op Frame Running!”’

‘Ik hoor erbij’

‘Normaal was ze op zaterdagochtend moe van een week school, zou ze blijven hangen en zich ellendig voelen. En nu gaat ze naar de atletiekvereniging. Lekker buiten en sporten. Ze is nog steeds moe maar ze zet zich er overheen. Door Frame Running (voorheen RaceRunning) begint ze te leren wat ze kan en niet kan, en dat te accepteren. Ze weet: later kan ik weer uitrusten. En zo verlegt ze haar grenzen.’  

‘Maar het belangrijkste is: ze zit beter in haar vel, heeft meer zelfvertrouwen. Ze doet nu mee aan wedstrijden, net als andere kinderen. En soms is ze zelfs de snelste. Met één jongen heeft ze een klik, ze zoeken elkaar op. Door Frame Running ervaart ze voor het eerst: “Ik hoor erbij, ik ben niet anders dan de rest”’.

 “Na haar eerste training had Hannah een lach van oor tot oor. Ze is zo ontzettend blij om bij een club te horen en op een sport te kunnen zitten. Altijd werd ze geconfronteerd met haar beperking. Altijd was ze de langzaamste. En nu kon ze meedoen, en zelfs de snelste zijn. Dat is voor haar zo’n gigantische succeservaring. Ze gaat nu ook zelf de wijde wereld in. Met de runningframe komt ze op plekken waar ze anders nooit kon komen. Haar wereld wordt daardoor een stuk groter." - Frame Running-trainster Kirsten