Ik mis het contact met mijn vriendinnen

Leona (14) is kinderambassadeur van het Gehandicapte Kind. Ze is dit jaar begonnen in de brugklas. Toen ze net een beetje gewend was aan haar nieuwe school en klasgenoten, kwam corona om de hoek kijken. Hierdoor zat ze gedwongen thuis en kon ze vanwege haar kwetsbare gezondheid maar weinig vriendinnen zien. “Dat voelt soms best eenzaam”, vertelt Leona. Maar ze weet ook: veel gehandicapte kinderen hebben het nog veel moeilijker. Voor hen wil Leona als kinderambassadeur opkomen.

Door spierziekte moeilijk lopen

Leona: “Ik heb cerebrale parese, waardoor ik moeilijker kan lopen. Ik heb vaak spierpijn of kramp in mijn benen. Ik kan wel korte afstanden lopen, maar ik gebruik een rolstoel voor lange afstanden of als ik een slechte dag heb.”

Dicht bij huis naar school 

“Ik ga sinds september 2020 naar het Bahurim college in Brielle”, vertel Leona verder. “Dat is een reguliere middelbare school. Ik vind dat fijner dan speciaal onderwijs. In groep 1 en 2, ging ik naar een speciale basisschool voor gehandicapten. Dat werd voor mij te makkelijk, want in groep 1 deed ik al lesstof voor groep 5! Ook moest ik de taxi nemen om naar school te komen. Dat was heel vervelend. Om kwart over zeven ging ik weg van huis en pas tegen zes uur was ik weer thuis. Ik vond het dus superleuk toen ik in groep 3 naar een ‘gewone’ school kon gaan. Die was om de hoek. Papa kon me gewoon brengen met de rolstoel.”

Ik kon naar een gewone school om de hoek

Ook de middelbare school is voor Leona dichtbij. “De eerste drie, vier maanden kon ik gewoon naar school. Tot de lockdown, toen zat ik thuis. Ik kreeg thuisonderwijs, achter de laptop. Na het maken van mijn huiswerk ging ik vaak nog buitenspelen tot een uur of tien. Maar dat kan nu niet meer door de avondklok."

Kletsen met vriendinnen  is minder

Leona: “Door mijn handicap zijn mijn spieren niet zo sterk. Ik ben bang dat als ik corona krijg dat ik het niet overleef. Daarom ben ik heel voorzichtig en houd ik me goed aan de regels. Goed handen wassen, een mondkapje dragen, met niemand knuffelen en veel minder contact met vriendinnen. Ik heb het contact beperkt tot drie vriendinnen met wie ik wel eens afspreek, de rest zie ik niet meer. Dat mis ik wel en ik voel mij dan best eenzaam. Met mijn ouders, opa en oma is het ook gezellig, maar je praat met hen toch over andere dingen dan met je vriendinnen.”

Leona’s nieuwe vriendschappen werden afgekapt door de lockdown

“Leona mist haar sociale contacten enorm”, vertelt vader Arjan. “Ze komt minder makkelijk uit haar bed en haar motivatie zakt weg. Ik merk ook dat ze wat somber en onzeker is. We proberen het van de positieve kant te bekijken, maar er zijn veel momenten dat het niet leuk is.”

Eenzamer met een handicap 

“Als kinderambassadeur van het Gehandicapte Kind weet ik dat veel kinderen met een handicap eenzaam zijn en dat is gewoon niet goed”, vertelt Leona. “Zij zijn vaak al geïsoleerder dan andere kinderen en door corona wordt dat nog erger. Zeker kinderen die naar het speciaal onderwijs gaan. Die wonen ver van school en moeten soms wel een uur rijden naar hun vriendjes. Dan kun je niet zomaar even met iemand afspreken. En dan zijn er gehandicapte kinderen die helemaal niet naar school gaan! Nooit! Dat is toch bizar?!"

Denk aan kinderen met een handicap

Leona: “We wonen in Nederland, ieder kind heeft toch recht op onderwijs?! Door corona zien we extra goed hoe belangrijk het is dat kinderen met een handicap in hun eigen buurt naar school kunnen. Het is heel belangrijk dat we nu allemaal aan die kinderen denken.”

Andere verhalen

Lees ook de verhalen van Gideon, Tatum, Pauline en Sijtje.