Sijtje staart uit het raam met een knuffel in haar armen

Het doet mij verdriet dat mijn kind alles alleen doet

Sijtje is een levenslustig meisje van 11 jaar. Vanwege haar handicap gaat ze naar een school voor speciaal onderwijs, buiten het dorp. Daardoor spreekt ze nauwelijks kinderen in de buurt. Terwijl haar leeftijdgenoten in het dorp speelafspraakjes maken, speelt Sijtje alleen thuis. "Dat is best een eenzaam bestaan”, vertelt haar moeder Josselyn.

Na school alleen spelen met knuffels

Sijtje is te vroeg geboren. Hierdoor heeft ze een ontwikkelingsachterstand en gaat ze naar een school voor speciaal onderwijs. Elke dag wordt ze met de bus opgehaald. Josselyn: “Sijtje zit in een klas met 13 kinderen. De hele dag zijn ze gezellig bij elkaar. Tot vier uur ’s middags. Dan komt ze moe thuis en speelt ze alleen met haar knuffels.”

Ze komen niet voor langs Sijtje. Ze doet alles alleen.

“Omdat ze buiten het dorp naar school gaat, ziet of spreekt ze nauwelijks kinderen uit de buurt”, vertelt Josselyn verder. “Daarom hebben we haar op een scoutingclub gedaan en op paardrijden, zodat ze in contact kan komen met andere kinderen. Als ze bij elkaar op de club zijn, dan is het heel gezellig, maar buiten die ene avond per week heeft Sijtje nauwelijks contact met andere kinderen uit het dorp. De andere kinderen kennen elkaar allemaal van school, zitten bij elkaar in de klas. Zij zoeken elkaar op, zijn gezellig bij elkaar aan het spelen. Maar ze denken er niet aan om even bij Sijtje langs te lopen. Dat is logisch. Maar het doet me wel verdriet, om te zien dat mijn kind, zeker in deze tijd, alles alleen doet.”

Paardrijden is niet meer mogelijk

Josselyn: “Normaal gesproken heeft Sijtje op zaterdagmiddag paardrijles. Ze is gek op paardrijden, dat is haar grootste hobby. Als ze op het paard zit, zie je haar stralen en slaakt ze hoge gilletjes. Aan dat gilletje hoor je dat ze blij is. Maar vanwege de veiligheid mogen er momenteel geen ouders bij zijn. Dat begrijp ik, maar dat betekent wel dat ze niet meer kan paardrijden en dat we veel binnen zitten. Voor Sijtje is dat moeilijk. Ik merk aan haar dat ze stiller is.”

“Het zou zo fijn zijn als sportclubs en scholen zich bewust worden dat er een grote groep kinderen met een beperking is, die ook mee wil doen. Gewoon bij 'normale' kinderen zonder beperking in de groep. Want dat wil je graag als ouder, dat je kind deel uitmaakt van het normale.”

Samen naar School klas biedt oplossing

“Voor Sijtje zou het fantastisch zijn als ze in haar eigen dorp naar school zou kunnen”, vertelt Josselyn. “Ze heeft gekleuterd in het reguliere onderwijs en toen had ze ook vriendinnetjes hier in de buurt. Maar het was niet mogelijk om op die school naar de volgende groepen te gaan. De klassengrootte is voor Sijtje de grootste beperking. Bijna dertig kinderen in een klas, dat trekt ze niet. Daar moet je iets mee als school, als je kinderen als Sijtje een kans wilt bieden.”

“Een Samen naar School klas in de buurt zou geweldig zijn. Dan kan ze in haar eigen tempo leren en heeft ze ook na schooltijd direct contact met haar leeftijdsgenootjes. Dan is ze onderdeel van het grotere geheel. Sijtje zou dat fantastisch vinden. Maar nu is ze de uitzondering in het dorp. En als ze straks naar het voortgezet onderwijs gaat, valt ze er weer buiten.”

Leven met  Sijtje betekent dat ik al mijn eigen verwachtingen moet loslaten

“Ik word emotioneel als ik hier over vertel. Je hebt als ouders een bepaald toekomstperspectief voor je kind. Maar dit is niet het perspectief dat ik voor mijn dochter voor ogen had. Leven met Sijtje betekent dat ik al mijn eigen verwachtingen moet loslaten. Sijtje bewandelt haar eigen pad en wij mogen met haar meelopen. Op haar tempo, op haar manier. Daar probeer ik me aan vast te houden.”